Artiest info
Website
Myspace
PEER 17/07/11 Recensie

We Treffen Kitty, Daisy en Lewis aan in de artiestenzone op het Bluesfestival in Peer, vlak na hun geslaagde optreden aldaar.

..

Enkele jaren geleden zag ik de BBC3 documentaire over jullie en vorig jaar waren jullie voor het eerst te zien op de Belgische televisie. Ondertussen is ook jullie tweede album 'Smoking in Heaven' uit. Wat is er intussen veranderd?

Daisy: Wel, onze eerste plaat bestond vooral uit covers, songs die we al jaren speelden. De nieuwe plaat bestaat volledig uit ons eigen materiaal. Alle nummers  zijn zelf geschreven en bestaan uit een mix van verschillende stijlen.

Rootstime schreef een zeer lovende bespreking over 'Smoking in Heaven'. Zijn jullie tevreden over hoe de plaat is onthaald?

Daisy: Wel, bedankt hiervoor in ieder geval. Het is voorlopig te vroeg om in te schatten hoe de mensen onze nieuwe plaat vinden. We merken wel dat wanneer we de nieuwe nummers live spelen, zoals hier, we telkens een goede reactie van het publiek krijgen.  

We weten dat jullie alle songs thuis opnemen in jullie schitterende homestudio die volgepakt staat met allerlei analoog materiaal. Wat is de filosofie achter deze studio?

Lewis: De meest essentiële filosofie achter deze studio bestaat erin te proberen om een pure, eerlijke sound via opnames vast te leggen. Het opnamemateriaal verandert uiteraard niet wat je speelt in die kamer, maar de sound die je verkrijgt als je het op onze manier doet verschilt wel heel erg van opnames die met computers gemaakt worden.

Kitty: We proberen via onze opnames vooral de energie die in onze muziek zit te bewaren. Zoiets lukt helemaal niet als je dat digitaal probeert.

Er lijkt een revival aan de gang van Amerikaanse rootsmuziek. Bals met enkel muziek uit de jaren'40 en '50 zijn nu enorm populair, ook hier bij ons. Hebben jullie hiervoor een verklaring?

Lewis: Veel mensen luisteren niet echt naar rootsmuziek, niet te verwarren met vroege rock'n'roll. Rootsmuziek is jazz, blues, gospel en zo. Maar die muziek zal er op één of ander manier toch altijd zijn. Het is in feite een soort van klassieke muziek. Eigenlijk kan je dan ook niet spreken van een revival van deze muziek want classic music kan nooit echt verdwijnen.

Daisy: Binnen deze muziek blijf je steeds ontdekkingen doen...

Lewis: De muziek die aan de basis ligt van alle moderne zwarte muziek is immers roots music. Ze heeft daarom geen revival nodig want ze is altijd en overal aanwezig.

Jullie brachten jullie albums ook uit op vinyl als 78-toerenplaat. Toch wel heel bijzonder vind ik. Waarom doen jullie dit eigenlijk?

Lewis: Wel technisch gezien is dat het beste formaat omwille van die snelheid, weet je wel. Dus dacht ik: waarom niet eigenlijk?

Eén van de gastmuzikanten op jullie album is de legendarische trompettist Eddie 'Tan Tan' Thornton. Hoe kwam die bij jullie terecht?

Daisy: We zagen hem spelen op een feestje. Een vriend van ons speelde contrabas daar en stelde ons aan hem voor. Achteraf gaven we hem een lift naar huis en zo leerden we mekaar kennen. Thornton is echt de juiste man voor ons. Een song als 'I'm So Sorry' vult hij gewoon perfect in.

Houden jullie ervan op grote festivals te spelen zoals hier in Peer of verkiezen jullie toch liever kleinere zalen?

Lewis: Festivals zijn toch wel anders. In kleinere zalen staan de mensen een stuk dichter, heel verschillend toch wel...

Daisy: Ik verkies festivals. Dan moeten we niet telkens door een vervelende soundcheck.

In september staan jullie op de planken van de AB in Brussel...

Kitty: Leuk. Festivals hebben altijd zulke grote podia. Daar houden we niet echt van. Het is daarom prettig om nog eens kleinere zalen te doen.

Betekent de titel van jullie album (Smoking in Heaven) iets bijzonders?

Kitty: Niet echt. De titel kwam voor in een droom van vader en deze leek ons perfect om voor deze plaat te gebruiken.

Ik moet zeggen dat ik ook erg hou van die muziekvideo's die jullie creëren. Is het ook prettig om die te maken of blijft het slechts bij hard werken?

Daisy: Het is hard werken natuurlijk. Maar achteraf zijn we toch telkens blij met het resultaat. En ja, we beleven er ook plezier aan.

Laatste vraag. Jullie zijn al vaak gevraagd om in het voorprogramma te spelen van topacts zoals Coldplay, Mika, Razorlight... Indien jullie zelf één van jullie muzikale helden (dood of levend) zouden mogen kiezen om mee op tournee te gaan, wie zou dat dan zijn?

Kitty: Dat is echt moeilijk om te zeggen want je weet nooit op voorhand hoe deze artiesten in werkelijkheid zijn. Het goede aan op tournee gaan met topacts zoals Coldplay is dat je goed behandeld wordt en je jezelf gerespecteerd voelt. Het is daarenboven goed om te toeren met groepen die een andere muziekstijl hebben dan wij. Dat geeft ons de kans om te spelen voor mensen die ons misschien anders nooit zouden leren kennen.

Bedankt voor dit interview en zeer graag tot in Brussel.

Kitty, Daisy & Lewis: Graag gedaan, Cheers!

Shake